Η λυγαριά (Vitex agnuscastus) συναντάται σε χαμηλά υψόμετρα, κυρίως σε κοίτες ποταμών, σε υγρά σημεία στο πίσω μέρος των αμμολόφων στη θάλασσα και σε ακτές λιμνών. 

Το όνομα του γένους “Vitex” προέρχεται από το λατ. “viere” που σημαίνει πλέκω, εξαιτίας της χρήσης των ευλύγιστων κλαδιών της λυγαριάς στην καλαθοπλεκτική. 

Ο όρος agnus–castus προέρχεται από την ελληνική ἁγνός («αγνός») και τη λατινική castus («αγνός»). Η λυγαριά από την αρχαιότητα είχε επίσης, τη φήμη του αναφροδισιακού. Κατά το Διοσκορίδη, αναφέρεται ως “άγονος” (=χωρίς απογόνους) και οι γυναίκες στις θεσμοφορίες χρησιμοποιούσαν τα κλαδιά της για κρεβάτι, ώστε να διατηρήσουν την αγνότητα τους. 

Σύμφωνα με την Περιφέρεια Κρήτης, κατά τη μυθολογία, όταν ο Προμηθέας ελευθερώθηκε από τον Κένταυρο Χείρωνα, έβαλε στο κεφάλι του ένα στεφάνι από κλαδιά λυγαριάς για να θυμάται τα δεσμά του που ήταν καμωμένα από αυτά. Επίσης, όπως ο Όμηρος αναφέρει στην Ιλιάδα, ότι ο Αχιλλέας έδεσε τους γιους του Πριάμου με βέργες λυγαριάς στα δάση της Ίδης.

Η λυγαριά μπορεί να φτάσει σε ύψος τα τρία μέτρα, ανθίζει όλο το καλοκαίρι μέχρι και τον Νοέμβριο, τα άνθη της, όπως και τα παλαμοειδή φύλλα της έχουν ωραίο άρωμα. 

Πηγή Wikipedia