Όπως περιγράφουν, η διαδρομή ήταν η εξής:

«Ξεκινάμε λοιπόν από την πλατεία της Λάστρου (320μ.), τον Καραβά, στις 8.30 το πρωί. Παίρνουμε την οδό Νηρηίδων –όλα στην αρχοντική Λάστρο, έχουν πινακίδες κι ονόματα-, που μας οδηγεί στην ανατολική έξοδο του χωριού. Περνάμε από το πηγάδι του Σακκά και τη μνημειακή ελιά της Ευτυχίας (μουρατολιά 2.000 χρόνων) και φτάνουμε τέρμα ανατολικά στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας με το ηλιακό ρολόι στον περίβολό του. Εδώ θα δείξω στους συνοδοιπόρους μου το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Καψά, όπου θα πηγαίναμε αν βοηθούσαν οι καιρικές συνθήκες και την κορυφογραμμή των λαστριανών βουνών με το περίφημο ρήγμα (τις ‘στεφανιές’, που λένε οι ντόπιοι) να το διασχίζει απ’ άκρη εις άκρη.

Στη συνέχεια θα πάρουμε κατεύθυνση ΒΔ, όπου δίπλα στο νεκροταφείο θα θαυμάσουμε μια όμορφη παλιά αγροικία -ίσως μύλο- με φούρνο κι αλώνι απέξω. Έπειτα συνεχίζουμε, ώσπου να βρούμε τον ανακαινισμένο «Μύλο του παπά», όπου οι ριπές αέρα κι η μανισμένη θάλασσα μάς δίνει μια ιδέα του τι επικρατεί λίγο παραπέρα απ’ την προστατευμένη κοιλάδα. Κατόπιν γυρνάμε στο ανακαινισμένο «Χάνι του Γερωνυμάκη». Κάποτε από εδώ περνούσε ο παλιός δρόμος που ένωνε τη Σητεία με τα δυτικά, οπότε ένα χάνι ξεκούρασης κι ανεφοδιασμού ήταν απαραίτητο. Ο αμαξωτός έφτανε ως το Σκινοσέλι κι έπειτα συνέχιζε πάλι από τα Μουλιανά. Το μεσοδιάστημα το συνέδεαν μουλαράδες, που κουβαλούσαν τους επιβάτες των λεωφορείων και τις αποσκευές τους. Αυτή τη δουλειά έκανε κάποιο φεγγάρι στα νιάτα του κι ο παππούς μου, ο Κυριακογιώργης!

Από εδώ θα κατηφορίσουμε στην ξερή κοίτη του ρέματος και θα πάρουμε το πολύ όμορφο καλντερίμι που οδηγεί στην Παναγία τη Μυρτιδιώτισσα: εξαιρετική τοποθεσία, ωραίο ξωκλήσι με πηγή και στέρνα, όπου τρέχει κάμποσο νερό και με θέα στον κάμπο και το χωριό της Σφάκας. Εδώ επιβάλλεται μια σύντομη στάση!

Κι έπειτα η ομάδα δριμύτερη θα συνεχίσει την πορεία της από αγροτικό δρόμο, θα διασχίσει την εθνική οδό και θα πάρει καλντερίμι, πρόσφατα καθαρισμένο απ’ το Γεωπάρκο Σητείας), χωμένο κάτω απ’ τις βελανιδιές, που θα μας οδηγήσει κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Νικήτα. Από εκεί θα συνεχίσουμε ανηφορικά στο μονοπάτι για κορυφή Καψά ως την παράκαμψη του, που οδηγεί ΝΔ κι ελίσσεται πλαγίως ως το χαμηλότερο σημείο-περασά ανάμεσα στο Ορνό και τον Καψά, που ένωνε κάποτε την κοιλάδα της Λάστρου με αυτή του Καβουσίου. Όσο πλησιάζουμε στο πιο ψηλό σημείο του αυχένα οι ριπές είναι δυνατές και παρακωλύουν το περπάτημά μας. Σύντομα ωστόσο, καθώς κατηφορίζουμε προς τους οικισμούς Μέλισσες (520) και Αύγος, ο καιρός μαλακώνει κι οι εικόνες το ίδιο. Τα όμορφα σπιτάκια με την εύφορη βλάστηση και τα οπωροφόρα δέντρα χωμένα κάτω απ’ τα ψηλά βουνά της περιοχής –εδώ συγκλίνουν τρεις οροσειρές: Ορνό, Καψάς, Θρυπτή- σε συνδυασμό με τον χωματόδρομο, που σου δίνει τη δυνατότητα να θαυμάσεις, καθώς δεν χρειάζεται να σιγουρεύεις το βήμα σου σε κάθε δρασκελιά, ανταμείβουν για τον κόπο της ημέρας.

Καθώς πλησιάζουμε στο Καβούσι (130) κι έχοντας απέναντι τον Αρχαιολογικό Χώρο του Αζοριά και το φαράγγι του Μέσωνα, θα πάρουμε το μινωικό καλντερίμι που ελίσσεται παράλληλα με το φαρράγγι του Χαυγά για το χωριό. Σύντομα θα δούμε ξανά την αφρισμένη θάλασσα και τον κόλπο του Μεραμπέλλου. Όταν φαίνεται πια και το ίδιο το Καβούσι με τον κάμπο του, ξέρουμε ότι έχουμε σχεδόν φτάσει!

Περπατήσαμε σήμερα 15 χλμ με υψομετρική διαφορά γύρω στα 600 μέτρα σε πέντε ώρες και με μια μικρή τροποποίηση στη διαδρομή ‘σώσαμε’ τη μέρα! Ευχαριστούμε την αρχηγό μας, Σοφία Σιδηροπούλου! Οφείλουμε ακόμα να πούμε ένα ευχαριστώ στους δραστήριους Πολιτιστικούς Συλλόγους Λάστρου και Καβουσίου, καθώς και οι δύο καθαρίζουν και συντηρούν τα μονοπάτια τους, αλλά και στο Γεωπάρκο Σητείας, που έχει εντάξει πρόσφατα υπό την αιγίδα του την περιοχή κι έχει φροντίσει για την ανάδειξή της. Χάρη και σε όλους αυτούς όλοι περάσαμε καλά και τερματίσαμε ασφαλείς! Ε μια μπίρα στο καφενείο στο Καβούσι τη δικαιούμαστε!»

Περισσότερες πληροφορίες στο blog του Συλλόγου: ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ