Το σπίτι του Πολιού

Το σπίτι του Πολιού είναι ένα λαογραφικό μουσείο που διαθέτει ταβέρνα και παραδοσιακό καφενείο.

Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς χτίστηκε το σπίτι, ωστόσο κάποια κομμάτια από κιονόκρανο που έχουν βρεθεί στους τοίχους του ισογείου του σπιτιού μαρτυρούν πως ο βασικός πυρήνας του κτίστηκε με πέτρες από την αρχαία πόλη που βρισκόταν στην περιοχή και ήταν μια από τις 100 πόλεις του Μινωικού Πολιτισμού. Από την διαμόρφωση του σπιτιού συμπεραίνουμε πως ήταν το αγαδικό (εύπορο) σπίτι του χωριού.

Ο Εμμανουήλ Πολιουδάκης του Γεωργίου το αγόρασε από τον Τούρκο ιδιοκτήτη του και το μεταβίβασε με συμβόλαιο το 1915 στον πρωτότοκο γιο του Γεώργιο Πολιουδάκη του Εμμανουήλ, ο οποίος έζησε εκεί με την οικογένεια του. Το 1941 εκτελέστηκε από τους Γερμανούς οι οποίοι έκαψαν το σπίτι προκαλώντας σημαντικές ζημιές. Η χήρα και τα παιδιά του ξεκίνησαν την προσπάθεια αναστήλωσης του σπιτιού και το 1951 μεταβιβάστηκε πάλι στον πρώτο γιο της οικογένειας Εμμανουήλ Πολιουδάκη του Γεωργίου, πατέρα του τωρινού ιδιοκτήτη Γεώργιο Πολιουδάκη του Εμμανουήλ, στου οποίου την ιδιοκτησία περιήλθε το οίκημα το 1990.

Ο Γεώργιος Πολιουδάκης, λάτρης της παράδοσης και της ιστορίας του τόπου του, επιθυμούσε να δημιουργήσει στον χώρο αυτόν ένα λαογραφικό μουσείο. Έκτοτε, με την βοήθεια της οικογένειας του και κάποιων καλών φίλων, ξεκίνησαν οι εργασίες που ολοκληρώθηκαν το 2009 και το Σπίτι του Πολιού πήρε την τελική του μορφή.

Στην είσοδο του σπιτιού βρίσκεται η αυλή που κάποτε ήταν στρωμένη με μεγάλες πλάκες ασβεστόλιθου οι οποίες με την φθορά του χρόνου είχαν δρακονοποιηθεί και είχαν γίνει λείες.

Το πρώτο δωμάτιο που συναντάμε δεξιά και αυτή την στιγμή ετοιμάζεται για να γίνει το παιδικό δωμάτιο ήταν το φουρνόσπιτο. Κατόπιν ο χώρος που σήμερα στεγάζεται η τραπεζαρία με την καμάρα ήταν το υπόστεγο όπου υπήρχε πηγάδι 17 μέτρων. Ακολούθως στο δωμάτιο δεξιά συναντάμε την κουζίνα όπου ήταν ο αχυρώνας που στην βορειοανατολική του γωνία υπήρχε τζάκι. Στο δωμάτιο πίσω από το φουρνόσπιτο, που είναι σήμερα το σαλόνι, ήταν ο στάβλος του σπιτιού όπου, στην βορειοδυτική και νοτιοδυτική γωνία υπήρχαν δυο ματζαδούρες, που έτρωγαν τα οικόσιτα ζώα. Νότια του υπόστεγου, στο δωμάτιο εργασίας με τους αργαλειούς, ήταν το πατητηρόσπιτο με ένα μεγάλο πατητήρι στο οποίο η οικογένεια συνήθιζε να αποθηκεύει τις ελιές. Στον νότιο τοίχο του δωματίου υπήρχαν τα βαρέλια με το κρασί.

Στα δυτικά, η σημερινή κρεβατοκάμαρα, ήταν η αποθήκη του σπιτιού, ο μαγατζές όπως λεγόταν χαρακτηριστικά. Εκεί υπήρχαν τα πιθάρια με το λάδι και κάποια τρόφιμα. Στο χώρο που σήμερα βρίσκεται το καφενείο ήταν το κονικλοτροφείο, όπου τα κουνέλια ζούσαν ελεύθερα δημιουργώντας λαγούμια που έφταναν μέχρι το γειτονικό σπίτι. Το κονικλοτροφείο ήταν και το μοναδικό δωμάτιο του σπιτιού που διασώθηκε από την φωτιά και μπορούμε ακόμα να θαυμάσουμε τη χωμάτινη οροφή, τη «λεπίδα» και τα μεσοδόκια.

Στην πίσω αυλή, όπου σήμερα λειτουργεί η ταβέρνα, υπήρχε ένα μεγάλο αμπέλι με πολλές διαφορετικές ποικιλίες σταφυλιού που παρήγαγε ένα πολύ εύγευστο κόκκινο κρασί με μοναδικό άρωμα.